Stożek rogówki - co to jest?
Sobota, 23 listopada 2024
Mało znane a stosunkowo groźne schorzenie, jakim jest stożek rogówki, może spowodować u chorego znaczny dyskomfort widzenia. Na szczęście nie jest to zmiana nieodwracalna - nowoczesne technologie pozwalają na uleczenie stożka rogówki i przywrócenie normalnego widzenia.
Choroba ta może rozwijać się przez długie lata i nie ma jednoznacznie określonego przebiegu. U niektórych pacjentów wzrok na zmianę poprawia się i pogarsza, czasem następują momenty nagłego pogorszenia, a czasem utrzymuje się w jednym stadium przez bardzo długi okres czasu.
Nie należy lekceważyć stożka rogówki, ale żeby zrozumieć na czym to schorzenie polega warto dowiedzieć się czegoś na temat samej rogówki.
Rogówka to zewnętrzna część gałki ocznej. Pełni głównie funkcję ochronną, ale nie tylko. Na równi z soczewką skupia ona promienie świetlne na siatkówce, co umożliwia widzenie. Rogówka składa się z pięciu części - nabłonka, błony Bowmana, istoty właściwej, błony Descemta i śródbłonka. Każda z nich ma nieco inną funkcję i budowę, jako całość jednak stanowią ważną, integralną część gałki ocznej. Zdarza się jednak, że istota właściwa rogówki stanie się zbyt cienka, a warstwy zewnętrzne na szczycie rogówki uwypuklą się. Tak zniekształconą rogówkę nazywamy właśnie stożkiem rogówki. Taki bowiem kształt przybierze ona po uwypukleniu się. Najczęściej stożek rogówki dotyczy obydwu oczu, choć rzadko bywa symetryczny - częściej rogówka jest bardziej zniekształcona w jednym oku.
Nie do końca znane są powody występowania tej choroby. Wśród do tej pory określonych znaleźć można na przykład czynniki genetyczne. Nie bez znaczenia są też inne schorzenia, które mogą przyczynić się do rozwoju stożka siatkówki. Tu często wymienia się wrodzone wady układu wzrokowego, zespół Alposta, a nawet zespół Downa. Oprócz tego jednak mogą to być też choroby takie jak astma, różne alergie, czy egzema wynikająca z atopowego zapalenia skóry. Stożek rogówki może też być pochodną innych chorób oczu, jak zwyrodnienia barwnikowego siatkówki, czy zapalenie spojówek i rogówki. Wśród innych czynników ryzyka pojawia się brak w organizmie enzymów pozwalających na utrzymanie prawidłowego stanu włókien kolagenowych, a nawet intensywne tarcie oczu - tu nie stwierdzono, czy może bezpośrednio powodować powstanie stożka rogówki, z pewnością jednak może się przyczynić do przyspieszenia rozwoju choroby.
Objawy stożka rogówki obejmują zaczerwienienie oczu i ich swędzenie, nadwrażliwość na światło, efekt halo wokół przedmiotów, pogorszenie widzenia, zwłaszcza nocą, czy poliopię jednooczną, czyli inaczej widzenie mnogie. Widzenie mnogie polega na rozmywaniu się obrazu, i powoduje podwójne widzenie obiektów. Jeśli zauważasz u siebie takie objawy udaj się do okulisty.
Diagnozowanie stożka rogówki rozpoczyna się od dokładnego wywiadu obejmującego opis objawów, dolegliwości, ale też historię przebytych chorób i doznanych urazów, a także historię chorób oczu w rodzinie. Następnie lekarz przeprowadzi serię badań, w tym ocenę ostrości wzroku, pomiar krzywizny rogówki, topografię rogówki, czy badanie rogówki z lampie szczelinowej. Na podstawie wyników określi, czy pacjent faktycznie cierpi na stożek rogówki.
Leczenie może obejmować korekcję okularami lub soczewkami kontaktowymi dobranymi odpowiednio do stopnia zaawansowania choroby. Ponadto lekarz zaproponować może aplikowanie ryboflawiny na oczy za pomocą kropli, co pomaga w tworzeniu się nowych połączeń między włóknami kolagenowymi i tym samym wzmocnienie rogówki. Stożek rogówki można leczyć też operacyjnie poprzez przeszczep rogówki, wszczepienie pierścieni rogówkowych lub keratotomię radialną.
