Czym jest zaćma pęczniejąca i posterydowa i co trzeba o niej wiedzieć?
Sobota, 23 listopada 2024
Zaćma znacząco wpływa na pogorszenie widzenia, a w niektórych przypadkach może doprowadzić nawet do całkowitej utraty wzroku. Na szczęście dzięki szybkiemu podjęciu leczenia chorobę można wyeliminować, a pacjenci mogą na nowo cieszyć się dobrym wzrokiem. Wyróżnia się kilka rodzajów zaćmy, wśród których wymienia się m. in. zaćmę pęczniejącą i zaćmę posterydową.
Najczęściej występującą odmianą zaćmy jest zaćma starcza, pojawiająca się u osób po 60. roku życia. Wśród rzadziej diagnozowanych typów zaćmy znajduje się natomiast zaćma pęczniejąca i posterydowa. Obydwa warianty zaćmy wymagają leczenia operacyjnego.
Zaćma pęczniejąca charakteryzuje się nieco innym przebiegiem niż zaćma starcza, w której zamglenie soczewki następuje na skutek zbijania się w niej włókien białkowych. W przypadku zaćmy pęczniejącej pogorszenie wzroku następuje na skutek stopniowego pęcznienia włókien soczewki, doprowadzającego do zwiększania objętości samej soczewki. Wraz z powiększaniem objętości soczewki może nastąpić uszkodzenie podtrzymujących ją więzadełek, co z kolei może powodować przemieszczanie się soczewki. Taki stan jest bardzo niebezpieczny, ponieważ może doprowadzić do zwiększania się ciśnienia wewnątrzgałkowego. Gwałtowny wzrost ciśnienia w gałce ocznej może stać się przyczyną poważnych komplikacji – jak uszkodzenie nerwu wzrokowego czy zachorowanie na jaskrę.
W związku z tym, że w efekcie pęcznienia i przemieszczania soczewki może dojść do zmian ciśnienia wewnątrz gałki ocznej, choroba może – oprócz podstawowych objawów typowych dla każdego rodzaju zaćmy – dawać także objawy charakterystyczne w przebiegu jaskry. Najczęściej pojawiającymi się objawami są silne bóle w gałce ocznej i okolicy skroni, a także znaczne przekrwienie gałki ocznej. Leczenie zaćmy pęczniejącej w pierwszej kolejności polega na obniżeniu ciśnienia wewnątrzgałkowego, a następnie na zabiegu usunięcia zmętniałej soczewki i zastąpienia ją nową, sztuczną soczewką oraz całkowitym usunięciu torebki tylnej.
Zaćma posterydowa może pojawić się u pacjentów, u których stosowana była tzw. agresywna terapia kortykosterydami. Takie leki są stosowane np. w trakcie leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna, należącej do grupy nieswoistych zapaleń jelit (IBD). Po długotrwałej i intensywnej terapii kortykosterydami mogą pojawić się powikłania pozajelitowe, np. zaburzenia okulistyczne. Dotyczy to zarówno leków aplikowanych miejscowo, jak i tych stosowanych ogólnie. Dokładne przyczyny powstawania zaćmy posterydowej nie zostały jeszcze do końca poznane. Natomiast przebieg choroby jest taki sam, jak w przypadku zaćmy popodtorebkowej tylnej. Agresywna terapia kortykosterydami w pierwszej kolejności powoduje zaćmę torebki tylnej, w niektórych przypadkach mogąc zaatakować również przednią część torebki.
